پژوهش های زیادی نقش برون ریزی و تخلیه هیجانی را به عنوان یک شیوه مقابله با تجارب تنیدگی زا در سلامت روانی، جسمانی و اجتماعی تایید نموده اند. پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه بین ابرازگری هیجانی، مهار هیجانی و دو سوگرایی در ابرازگری هیجانی به عنوان سبک های ابراز هیجان در موقعیت های هیجانی معمولی و سلامت عمومی و بررسی تفاوت زنان و مردان در ابرازگری هیجانی طراحی شد. در این پژوهش 203 دانشجو 90) زن و 113 مرد( با روش تصادفی چند مرحله ای از بین دانشجویان دانشگاه های شهر تهران انتخاب و به وسیله پرسشنامه های مربوط به سبک های ابراز هیجان (پرسشنامه ابرازگری هیجانی و پرسشنامه دوسوگرایی در ابرازگری هیجانی کینگ و امونز و پرسشنامه مهار هیجانی راجر و نجاریان و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ ارزیابی شدند. اطلاعات به دست آمده از طریق روش های تحلیل رگرسیون و آزمون t برای مقایسه دو گروه مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که گرچه بین ابرازگری هیجانی و سلامت عمومی رابطه معناداری وجود ندارد، ولی رابطه ابراز هیجان منفی (مولفه ابرازگری هیجانی) با سلامت عمومی معکوس و معنادار است. مهار هیجانی به طور کلی با سلامت عمومی رابطه مستقیم و معنادار دارد ولی نشخوارگری (مولفه مهار هیجانی) بالاتر به طور معناداری با سلامت عمومی پایین تر همراه است. دوسوگرایی در ابرازگری هیجانی با سلامت عمومی رابطه معکوس و معنادار دارد و بیانگر آن است که افرادی که دو سوگرایی بالاتری در ابراز هیجان هایشان دارند، سلامت عمومی کمتری خواهند داشت. همچنین زنان بیشتر از مردان هیجان هایشان را بروز می دهند. در مجموع یافته های پژوهش حاضر، بر نقش موثر سبک های ابراز هیجان در پیش بینی سلامت و بیماری و وجود تفاوت های جنسی در ابرازگری هیجانی تاکید می کند.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری و روان نمایشگری در تغییر سبکهای ابراز هیجان مراجعان مراکز مشاوره بهزیستی شهر تهران بود. بدین منظور 36 نفر از مراجعان داوطلب به طور هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. اعضای گروهها به وسیله پرسشنامه های ابرازگری هیجانی و دوسوگرایی در ابراز هیجان (کینگ و امونز، 1990) و پرسشنامه مهار هیجانی (راجر و نجاریان، 1989) قبل و بعد از 12 جلسه مشاوره گروهی مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج بیانگر آن بود که هر دو روش گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری و روان نمایشگری در افزایش ابرازگری هیجانی کاهش بازداری و دو سوگرایی هیجانی مراجعان اثربخش بودند. همچنین مشخص شد که روان نمایشگری از گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری در افزایش ابرازگری هیجانی موثرتر بود.

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ واکنش ­پذیری هیجانی و نظریه ذهن کودکان بر اساس سبک ­های ابرازگری هیجانی مادرانشان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع علّی-مقایسه­ ای بود و در دو گام به صورت آنلاین به انجام رسید. ابتدا با استفاده از روش نمونه ­گیری در دسترس، تعداد 105 نفر از مادرانی که نمرات آن­ها در هر یک از پرسشنامه ­های ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (1990)، دوسوگرایی در ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (1990) و کنترل هیجانی راجر و نشوور (1987) یک انحراف استاندارد بالاتر از میانگین به دست آمد (در هر گروه 35 نفر) به گام دوم وارد شدند. در گام دوم برای دختران 10-12 ساله این مادران پرسشنامه ­های نظریه ذهن (موریس، 1999؛ بارون-کوهن، 2001) و واکنش ­پذیری هیجانی ناک (2008) اجرا شد. داده­ ها به روش تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ ها: نتایج نشان داد میزان واکنش ­پذیری هیجانی (001/0=p) فرزندانِ مادران با سبک­ های کنترل و دوسوگرایی هیجانی به ترتیب بالا­تر از سبک ابراز­گری هیجانی است و نمرات نظریه ذهن (001/0=p) فرزندانِ مادران با سبک­ های کنترل هیجانی و دوسوگرایی در ابرازگری هیجان به ترتیب پایین ­تر از سبک ابراز­گری هیجانی است. نتیجه ­گیری: تبیین یافته­ ها نشان می ­دهد که در سبک کنترل هیجانی به ­سبب سرکوب هیجانات، کودکان واکنش­ پذیری هیجانی بیشتری داشته و توانایی پردازش هیجانات در آن­ها پایین ­تر است؛ درحالی که در سبک ابراز­گری هیجانی، تعادل در ابراز هیجانات باعث می­ شود کودک از آگاهی هیجانی بالایی برخوردار بوده و بهتر بتواند با دیگران ارتباط بگیرد.

زمینه: کاهش ابرازگری هیجانی مثبت، ابرازگری صمیمیت و افزایش ابرازگری هیجانی منفی با ناسازگاری زناشویی رابطه دارد. بهبود ابرازگری در زوج های ناسازگار از طریق مداخله های زوج درمانی، به ویژه زوج درمانگری متمرکز بر شفقت، مهم است، اما در تأثیر زوج درمانگری متمرکز بر شفقت بر ابرازگری هیجانی در جامعه موردمطالعه، شکاف تحقیقاتی دیده می شود. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانگری متمرکز بر شفقت بر ابرازگری هیجانی مثبت و منفی و ابرازگری صمیمیت در زوج های ناسازگار انجام شد. روش: این پژوهش از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زوج های ناسازگار مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی سیفا، بهین و همراز شهر خرم آباد در سال 1402 بودند. نمونه ای به تعداد 20 زوج واجد شرایط با روش نمونه گیری هدفمند از نوع در دسترس در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. سنجش زوج ها بر اساس پرسشنامه ابرازگری هیجانی (کینگ و امونز، 1990) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه انجام شد. گروه آزمایش زوج درمانگری متمرکز بر شفقت (لطفی و همکاران، 1400) را طی 8 جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه 27 استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد زوج درمانی متمرکز بر شفقت بر افزایش ابرازگری هیجانی مثبت، کاهش ابرازگری هیجانی منفی و نیز افزایش ابرازگری صمیمیت زوج های ناسازگار مؤثر است (01/0 p<). نتیجه گیری: با توجه به یافته ­ها زوج درمانگری متمرکز بر شفقت با تقویت هیجان های مثبت و سازگارانه در زوج ها، کاهش هیجان های منفی زوج ها، تشویق زوج ها به ابراز شفقت کلامی و رفتاری و همدلی نسبت به همسر و درک نقاط قوت و ضعف خویش و همسر موجب بهبود ابرازگری هیجانی در زوج های ناسازگار می شود. بنابراین می توان از زوج درمانی متمرکز بر شفقت برای بهبود ابرازگری هیجانی زوج های ناسازگار استفاده کرد.

مقدمه: فرسودگی شغلی از جمله عوارض مربوط به کار است که این سندرم زمینه ساز آسیب های فیزیکی و روانی شده و ممکن است موجب کاهش علاقه به انجام کار و در نتیجه افت کارآیی گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ابرازگری هیجانی و خودکارآمدی با فرسودگی شغلی انجام شده است.روش بررسی: این پژوهش به روش مقطعی در سال 1390، بر روی 200 نفر از کارمندان شهرداری شهرستان شهریار که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده بودند انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از سه پرسشنامه فرسودگی شغلی Maslach، پرسشنامه ابرازگری هیجانی(1990) Emmons & King  و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (1982) Schere استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه و توسط نرم افزار SPSS15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد بین ابرازگری هیجانی و مسخ شخصیت همبستگی منفی و معنی دار وجود دارد (P<0.05)، اما همبستگی بین ابرازگری هیجانی و کفایت شخصی مثبت و معنادار بود (P<0.05). خودکارآمدی با خستگی هیجانی و مسخ شخصیت رابطه منفی و معنادار داشت (P<0.01)، اما رابطه کفایت شخصی و خودکارآمدی مثبت و معنادار بود (P<0.01). بین جنسیت و مسخ شخصیت نیز یک همبستگی مثبت و معنادار وجود داشت (P<0.05) ولیکن رابطه جنسیت و احساس موفقیت فردی منفی و معنی دار بود (P<0.05). همچنین بین سن و موفقیت فردی رابطه مثبت و معنی دار به دست آمد (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد متغیرهای ابرازگری هیجانی و خودکارآمدی، پیش بین های خوبی برای فرسودگی شغلی هستند.

مقدمه رضایت از زندگی، سازه ای است که در سال های اخیر به عنوان یکی از متغیرهای مرتبط با سلامت و بهزیستی انسان، به ویژه در کارکنان نظامی بیش ازپیش مورد توجه قرار گرفته است. ازاین رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه صفات تاریک شخصیت و ابرازگری هیجانی با رضایت از زندگی نظامیان شهر اهواز انجام شده است. روش روش پژوهش، توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی کارکنان یگان ویژه دادگستری خوزستان (301 نفر) و نمونه پژوهش 104 نفر از این افراد بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های ابرازگری هیجانی (کینگ و آمونز، 1990)، رضایت از زندگی (دینر و همکاران، 1985) و صفات تاریک شخصیت (جنیسون و وبستر، 2010) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نتایج نشان داد که بین مولفه های صفات تاریک شخصیت با رضایت از زندگی، رابطه منفی و معنی داری وجود دارد (p <0/001). همچنین نتایج نشان داد بین ابرازگری هیجانی با رضایت از زندگی نظامیان رابطه معنی داری وجود دارد (p <0/001). افزون براین نتایج نشان داد متغیرهای ابرازگری و صفات تاریک 31 درصد از رابطه را تبیین می کنند. بحث یافته های این پژوهش می تواند برای برنامه ریزان در بهبود وضعیت نظامیان، کاربرد فراوانی داشته باشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط سبک های ابراز هیجان و سلامت عمومی است. برای این منظور از بین دانشجویان دختر و پسر 18 تا 30 سال دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن که در سال تحصیلی 88-1387 مشغول به تحصیل بودند، 287 نفر انتخاب و با پرسشنامه های کنترل هیجانی (ECQ) ابرازگری هیجانی (EEQ)، دوسوگرایی در ابرازگری هیجانی (AEQ) و سلامت عمومی (CHG) مورد آزمون قرار گرفتند. یافته های تحقیق حاضر نشان داد که بین کنترل هیجانی و ابرازگری هیجان با سلامت عمومی دانشجویان، ارتباط مثبت معنی دار و بین دوسوگرایی در ابرازگری هیجان با سلامت عمومی، ارتباط منفی و معنی داری وجود دارد.

مقدمه: رضایت جنسی، یکی از مهم ترین عواملی است که بر روابط زناشویی زوجین تاثیرمی گذارد. این پژوهش با هدف پیش بینی رضایت جنسی بر اساس تمایزیافتگی و ابرازگری هیجانی در زنان متأهل انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی بود. جامعه شامل، کلیه زنان متأهل مراجعه کننده به خانه های سلامت منطقه سه شهر تهران در سال 1396 بود. حجم نمونه براساس فرمول هویت و کرامر، 210 نفر برآورد، با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش علاوه بر برگه اطلاعات جمعیت شناختی شامل، سه پرسشنامه رضایت جنسی هادسون (1981)، ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (1990) و تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (1998) بود. داده ها از طریق آزمون آماری رگرسیون چند گانه با استفاده از نرم افزار 21 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد، رضایت جنسی بر اساس تمایزیافتگی و ابرازگری هیجانی در زنان متأهل قابل پیش بینی است. از بین مؤلفه های تمایزیافتگی، موقعیت من با رضایت جنسی همبستگی مثبت و معنادار دارد (05/0 < P). اما آمیختگی با دیگران و گسلش عاطفی با رضایت جنسی همبستگی منفی و معنادار دارند (01/0 < P). مؤلفه واکنش هیجانی با رضایت جنسی همبستگی معنادار ندارد. از بین ابعاد ابرازگری هیجانی، ابراز هیجان مثبت (05/0 < P) و صمیمت (01/0 < P) با رضایت جنسی همبستگی مثبت و معنادار دارد. حال آن که، مؤلفه ابراز هیجان منفی با رضایت جنسی همبستگی منفی و معنادار دارند (05/0 < P). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که رضایت جنسی مقوله ای است چندبعدی و وابسته به عواملی چون تمایزیافتگی و ابرازگری هیجانی می باشد. پیشنهاد می گردد، مشاوران و متخصصان در حوزه رفتاری از طریق برنامه های آموزشی و برگزاری کارگاه هایی در زمینه افزایش تمایزیافتگی و تقویت مهارت های هیجانی به افزایش رضایت جنسی کمک نمایند.